The culture club

Na al het natuurgeweld en roadtrippen, gooiden we het even over een andere boeg. Hoog tijd voor een stevige portie cultuur moeten we toen gedacht hebben. Geen beter land dan Oezbekistan, het buitenbeentje der Stanlanden, om ons daarvan te voorzien. Vol goede moed maakten we een vlotte oversteek naar de eerste prachtstad op de agenda. De imposante statigheid van Samarkand deed onze monden open vallen. In een mum van tijd werden we in gedachten honderden jaren de geschiedenis in gedropt en begaven we ons in één van de bruisende pareltjes langsheen de zijderoute. We schuimden de ene madrassa (Koranschool) na de andere af, deden er af en toe een moskee bovenop en lieten ons verwonderen door menig oogverblindend bouwwerk. Aan mozaïek-keramische pracht geen gebrek. De immer boeiende lokale markt bracht ons helemaal in de zweem van weleer. Het enige dat ons steeds weer met de voetjes in de realiteit bracht, waren de horden andere toeristen met nood aan een brok cultuur. Met bussen vol aangeleverd, de ene al wat kleurrijker dan de andere, steevast vergezeld van camera en verse laag zonnecreme. Wij gewoon part of the club...the culture club.

Zij die de toeristenbus er net iets over vinden, verplaatsen zich in Oezbekistan per trein. Voor ons even deugddoend als tevoren en licht nostalgisch naar die vele ritten bij aanvang van onze reis. Met deze mijmering reden we Bukhara binnen. Stad twee op ons programma en zowaar nog commerciëler dan zijn voorganger. Het hostelletje waar we reikhalzend naar hadden uitgekeken, werd een tegenvaller van jewelste. Van de ene leugen in de andere werd ons relativeringsvermogen voortdurend op de proef gesteld. Ons verblijf werd afgesloten met een ijskoude douche (letterlijk). Meer passend kon het niet zijn. Maar dit geheel terzijde. 
Bukhara dus, een gezellige mengelmoes van kleine gebedshuizen, bouwvallige Koranscholen, marktjes van alle slag, steegjes om uren in rond te kuieren en terrasjes om na te genieten en de ogen wat rust te gunnen. Doordat we drie dagen de tijd hadden genomen voor deze schoonheid konden we alles tot ons plezier op een tempo lager afwerken. Behalve het lopen, dat deden we op volle toeren. De kaap van honderd kilometer is bereikt en ons doel opnieuw haalbaar.

Na een nieuwe treinrit en een half uurtje wandelen, gaven we onze ogen de kost in de ommuurde schoonheid Khiva. Gepakt en gezakt baanden we ons een weg doorheen stoffige steegjes. In de omgeving van Sulaymon’s guesthouse leek het drukker dan elders. Een gezellig over en weer geloop van mensen met een stralende lach kleurde de nabije omgeving. Eens binnen gekomen en de schoenen netjes uitgedaan, wachtte een kamer vol vrouwen ons op, ook zij met een stralende lach. De onze kon niet ontbreken. Even later werden we als eregasten bediend en kregen we uitleg bij deze zeemzoete taferelen. De eigenaars van het guesthouse waren net mama en papa geworden van de kleine Sulaymon. Groot feest met een resem lekkernijen, een schaap dat het in de ochtend moest ontgelden en liters wodka. De hele avond lang deelden we in het feestgedruis en werden we van de ene naar de andere bende dolgelukkigen begeleid. Het vrouwenbastion werd ingeruild voor een kleine achterruimte waar de mannen de lekkerste stukken vlees tot zich namen en de wodka nog rijkelijker lieten vloeien. Tot in de oneindigheid klonken we op de kleine Sulaymon, dikwijls voorafgegaan door een zeer diepgaande speech.
De volgende ochtend eiste de overdaad aan schaap en wodka hun tol waardoor deze geheel verloren ging aan opstaan op karakter. Nadien namen we de moed bij elkaar en lieten we ons met zoete nasmaak meeslepen op het gezapige ritme van de oude stad. In de kleurrijke bazaar vonden we een aaibaar geschenk en lieten we een magneet personaliseren voor onze kersverse kleine prins. De volgende dag haalden we de opgelopen culturele schade in en verlieten we Khiva met vlinders in de buik. Ook hier hadden we weer genoten van de talrijk aanwezige madrassa's, mausoleums en minaretten.

De nachttrein naar Tashkent bracht ons een ontmoeting met een stel knorpotten om snel te vergeten. Gelukkig zaten we met ons hoofd nog in de wolken en lieten we het gezeur van de bazige oma al bij al niet te veel aan ons hart komen. 
We reisden meteen door naar Turkestan waar we een uit de kluiten gewassen mausoleum in herstelling bezochten. Ook een blitzbezoek aan Shimkent stond nog op het programma tijdens deze tweedaagse in Kazachstan. Terug in Oezbekistan waren we verbaasd door al het moois dat Tashkent in petto had. Op weg naar een schitterend plein met alweer een madrassa, moskee en mausoleum (nee, we zijn ze nog altijd niet beu) wandelden we door de gezellige lokale markt. Tashkent bleek ook een stad met veel groen en vele standbeelden. Tussendoor namen we enkele ritjes met de metro. Niet enkel omdat de bezienswaardigheden wat ver uit elkaar lagen, maar vooral omdat de metrohaltes op zich schitterende juweeltjes zijn. Zo breidden we nog een mooi einde aan ons Stan-avontuur en zijn we helemaal klaar om onze tocht door India en Nepal aan te vatten.