Absurdistan

Het went nooit die eerste stappen in het land waar alles anders is, waar logica ingeruild wordt voor andere logica, waar straten bezaaid liggen met afval, waar mensen ongeremd boeren-scheten-spuwen, waar stilte fictie is, waar chaos heerst en elke stad een jungle lijkt te zijn. Ook al kenden we dit alles van weleer, hebben we er van leren houden en koesteren we die gekheid op een stokje, je loopt er in eerste instantie altijd even tegenaan. Namaste, welkom in India...ofte beter gezegd welkom in Absurdistan.

We startten onze doorsteek naar Nepal in Amritsar, het ontbrekende puzzelstukje uit onze reispuzzel van twee jaar geleden. De culturele confrontatie werd helemaal in de verf gezet door het guesthouse waarin we belanden. Een muffe kamer met plankhard bed, beschimmelde muren en een resem prikkende muggen zorgden voor een ware realitycheck. Het gewenningsproces werd op gang getrokken door een tochtje naar het station en een hoekje stad. Daags nadien bracht een bezoek aan de gouden tempel bewondering en rust. Ja, zelfs met een paar duizend andere bezoekers in de drumrij was dit mogelijk. Een stevig gekruide lokale lunch deed ons verder genieten en herinneren waar onze liefde voor dit bijzondere land haar vlinders vond. De titel van dit schrijven werd dan weer helemaal bevestigd door de hilarische vlagceremonie in Attari, aan de grens met Pakistan. Daar wordt dagelijks een extra boost gegeven aan het nationalistische machogedrag van beide landen. Dit alles met veel geroep, gezang en vlaggengezwaai in een speciaal voor dit ritueel opgetrokken stadion. 

Na onze onderdompeling bij de Sikhs in Punjab namen we de bus naar Dharamsala. Een pak noordelijker gelegen in het groene Himachal Pradesh en thuisbasis van zijne heiligheid de Dalai Lama. We genoten van de natuurlijke omgeving en proefden van het boeddhistische sfeertje in het dorp. Ook hier druk belopen straten, veelal in een gemoedelijke sfeer en in schril contrast met wat we eerder in Amritsar mochten ervaren. 

Twee dagen later verdwenen de lange broeken opnieuw in de rugzak en ging de temperatuur weerom de hoogte in. Via een tussenstop in Pathankot reisden we met bus en trein naar Jalandhar, opnieuw in Punjab. Samen met enkele honderden luidruchtige en ongemanierde kinderen bezochten we science city. Een soort technopolis op z'n Indisch, met veel aftandse toestellen, een bedenkelijke 3D voorstelling, weinig structuur, veel nutteloos ogende medewerkers en een verstoppertje spelende huisrat. Op de terugweg naar huis dacht ik genoeg ingeburgerd te zijn om de bus op Indische wijze te verlaten. De snelheid van de bus en de klassieke zwaartekracht zorgde ervoor dat mijn sprong geen groot succes was. Dit tot hilariteit van iedereen die hiervan getuige mocht zijn. Maar niet van Eline, die werd door de bedrijvige buschauffeur verder gereden tot aan de busstop. Voor het eerst waren we de controle over het samen zijn even kwijt en leek een onheilspellend avontuur in de maak. Na elkaar een eerste keer voorbij te zijn gelopen, vonden we elkaar snel weer terug en konden we er al bij al eens goed mee lachen. Een klucht niet voor herhaling vatbaar weliswaar.
Ons guesthouse in Jalandhar was een pak aangenamer dan dat in Amritsar, wat ons verleidde tot een voormiddagje uitslapen. In de namiddag zochten we de hitte op en maakten we een wandeling door de stad. Onder andere enkele parken, drukke winkelstraten bezaaid met kraampjes en een hindoeïstische tempel stonden op het programma. Aan deze religieuze toeristische trekpleister waanden we ons even wereldberoemd. Nog meer dan in Amritsar vroegen Indische toeristen ons om een selfie. We gingen steeds vriendelijk op hun aanbod in en rolden we van de ene fotoshoot in de andere.

Na twee dagen Jalandhar stapten we vol spanning de trein op richting Raxaul, aan de grens met Nepal. Spanning omwille van onze plaats op de wachtlijst. Kortweg betekent dit dat de trein volgeboekt is maar je voor halve prijs toch een ticketje kan kopen en mee kan rijden. Dit met de hoop dat er mensen niet komen opdagen en je alsnog een plaatsje toegewezen krijgt. Wat handig is voor een rit van dertig uur. Al snel leek duidelijk dat er heel veel mensen een ticketje wachtlijst op zak hadden. Alle wagons zaten afgeladen vol. Op een plaats voor zes personen waren wij mevrouw en meneer elf en twaalf. We hoopten dat de nacht beterschap zou brengen, maar daar was niets van aan. Eline worstelde zich tussen de bagage om in veredelde foetushouding toch een uiltje te vangen. Ik kreeg een plaatsje aangeboden op het bed van een vriendelijke, brede Indiër. Een slapeloze nacht was ons deel tot de ochtend kwam piepen en hier en daar een bedje vrij kwam. Die palmden we netjes in voor een deugddoend prikslaapje. 

Na aankomst trokken we meteen verder naar de nabijgelegen grenspost. Die was zo primitief opgebouwd dat we aanvankelijk India op illegale wijze hadden verlaten. We keerden op onze voetstappen terug en ondergingen de gebruikelijke formaliteiten in een klein maar gezellig immigratiebureautje. Aan Nepalese zijde deden we net hetzelfde en werden we verwend door de extra service die ons werd aangeboden. Geld werd tegen een mooie koers gewisseld, een tuktuktaxi werd aan lokale prijs geregeld en alles werd in een zeer ontspannen sfeer afgehandeld. Een leuke binnenkomer in het land van de Himalaya waarvan we zo snel mogelijk de hoofdstad hoopten te bereiken. Dat lukte aardig door een vlotte nachtelijke busverbinding. Wonderwel sliepen we als een roosje toen we in de vroege ochtend Kathmandu binnen reden. 

Aan de voorbereiding van ons eerste Nepalese avontuur zijn we op dit moment volop bezig. Dinsdag vertrekken we voor een 36-daagse trektocht doorheen Everestgebied. Als alles goed gaat beklimmen we op 18 november de 6189 meter hoge Island Peak en zijn we eind november weer in Kathmandu. Voor de beklimming zijn we al een aantal maanden in onderhandeling met enkele oude bekenden en mogelijk nieuwe partners. Gisteren hakten we de knoop door en haalden we de beste deal binnen met een goede prijs, zonder in te boeten aan service, veiligheid, ervaring en flexibiliteit. Verder doen we er alles aan om onze rugzakken zo licht mogelijk te houden om op een aangename en genietbare manier ons doel te bereiken.