Afsluiten in schoonheid

Haal die zakdoeken maar boven dames en heren want hier zijn we dan met ons laatste reisverhaal. Bij het lezen van dit schrijven hangen we vermoedelijk ergens in het luchtruim op weg naar ons belgenlandje. Of sterker nog, zijn we daar reeds op de koffie om onze strafste verhalen in geuren en kleuren uit de doeken te doen. Maar voor de leeslustigen dus eerst nog even dit.

Na onze prachtige ervaringen in Bardia Nationaal Park, namen we naar goede gewoonte de bus. Na een donkere nachtrit van een 14-tal uur, bereikten we ‘s morgens onze bestemming Pokhara. Tijdens de wandeling van de busstand naar onze slaapplaats ontdekten we een koffiebarretje en genoten we van een lekker ontbijt. Eens aangekomen gebruikten we de rest van de voormiddag om wat bij te slapen na onze vermoeiende busrit. Nadien was het tijd voor een tochtje door de winkelstraat en langs het meer. De prachtige blauwe hemel met zonnetje en de aangename temperaturen van Bardia waren helaas ingeruild voor een dik pak wolken met gevoelig lagere temperaturen. Desondanks genoten we van onze wandeling en lunch met zicht op het meer. Een belangrijke halte onderweg was het bureau van ‘Freedom Adventure’. Daar moesten we onze inschrijving van de Fishtailrace bevestigen en betalen. Een trailrun van 12km door de bossen met meer dan 800 hoogtemeters.

De volgende dag begon in mineur. We werden wakker met het geluid van gietende regen. Hoe vaak we ook door het raam naar buiten staarden, het bleef regenen. Dit hadden we in geen maanden meegemaakt. Tegen de middag hadden we genoeg moed verzameld om toch maar de stad in te trekken, wat winkeltjes binnen te gaan en iets te gaan eten. Ondanks de paraplu die we mochten gebruiken van onze sympathieke hoteluitbaatster waren we enkele uren later alweer in onze hotelkamer. De dag eindigde zoals hij begon. Met het geluid van de gietende regen kropen we onder de wol. We vreesden het ergste voor de dag nadien, want dan stond de Fishtailrace op het programma.

Ons geluk was groot toen onze wekker om 6u ‘s morgens ging en we beseften dat we ons zonder regenjas naar de start van de trailrun konden begeven. Er waren weliswaar nog heel wat wolken, maar de opluchting was groot om niet in de regen te moeten lopen. We werden met een busje aan de start gedropt. Het startsein werd geheel in Nepalese stijl een half uur later dan verwacht gegeven. Omdat het eerste deel vlak was, konden we onze eerste loopkilometer aangenaam lopen op een vlot tempo. Gezien de regenbuien van de dag voordien, duurde het echter niet lang voor onze voeten kletsnat waren. Dat hield ons niet tegen om ten volle van het loopje te genieten. Na een paar minuten lag het kleine deelnemersveld al helemaal uit elkaar en waren we op ons tweetjes aangewezen om de fluolintjes te volgen naar de finish. Na het korte vlakke stuk, volgden de hellende stukken. In het begin afwisselend berg op en berg af, maar nadien enkel bergop. Na een uurtje zwoegen kwamen we aan bij de langverwachte drankstop voor een welverdiende banaan en slok water. Iets verderop liepen we langs de Peace Pagoda en vanaf dan was het puur genieten terwijl we naar beneden richting de finish liepen. Moe maar voldaan genoten we daar van de aangeboden thee en broodjes alvorens we ons terug richting ons hotel begaven. Domper op de feestvreugde daar was het gebrek aan een warme douche. Als beloning voor onze sportieve prestatie, genoten we ‘s avonds van een overheerlijke pizza in een gezellig restaurantje. 

Daags nadien stonden we vroeg op voor onze laatste loopkilometers. Er was nog 6km nodig om ons doel te bereiken. Onze spieren waren nog niet bekomen van de Fishtailrace, maar de laatste kilometers werden op karakter afgehaspeld. Ons doel 160km, één per reisdag, is bereikt. Na ons loopje volgde alweer een koude douche voor we op pad gingen. Met een roeibootje bereikten we de overkant van het meer. Een uur later stonden we 300m hoger aan de Peace Pagoda. Tijdens onze loop de dag voordien hadden we deze al in een flits bekeken, maar nu konden we ruim de tijd nemen om de pagoda te bezichtigen en te genieten van de relaxte sfeer.

Na ons blitsbezoek aan Pokhara begaven we ons opnieuw met de bus naar Kathmandu. Deze stad was zowat ons basiskamp in Nepal geworden en ideaal om een gepast slot te breien aan onze wondermooie reis. De laatste souvenirs en kerstcadeautjes werden aangekocht en in de overvolle rugzakken gepropt. Gepakt en gezakt verlieten we ons vertrouwde hostel in Thamel en begaven we ons naar het gloednieuwe Via Via boutique hotel. Yves, de eigenaar en tevens oud bekende uit vorige Nepalese avonturen, had ons hiervoor een onweerstaanbaar aanbod gedaan. We genoten met volle teugen van het mooie luxueuze proevertje en van het blijde weerzien met Yves en zijn gezin. Gezelligheid troef daar in het boeddhistisch centrum van Kathmandu. 

Met veel plezier gingen we op onze laatste reisdag in op het aanbod van Yves om samen een ochtendloopje te doen. Dat het een loopje van om en bij de vier uur op een prachtige bergflank zou worden, hadden we niet verwacht maar was wel mooi meegenomen. Na dit extraatje werden we verwend met een ongezien en overheerlijk ontbijt om vingers van af te likken. Nadien volgde, je raadt het nooit, een deugddoende warme douche. Na dit alles werd het hoogtijd om een andere oud bekende op te zoeken. Vol spanning voor het weerzien na lange tijd, was de eerste knuffel rond klokslag 16 uur een feit. Het voelde hartelijk en vertrouwd aan om Urgen weer te zien en zijn belevenissen van de afgelopen acht jaar, inclusief verwoestende aardbeving, te beluisteren. Geen betere plaats voor deze ontmoeting dan de heilige stupa van boudhanath. We maakten ook ruimte voor feest want Urgen was enkele dagen geleden papa geworden van een kloeke dochter. 
Bij thuiskomst in de Via Via klonken we samen met Yves, Maya, Isabel en Simon op een geslaagde reis. Het grote entertaingehalte van de kinderen des huizes zorgde voor de perfecte saus om ons aangenaam verblijf en onze gehele reis in schoonheid af te sluiten.