Island Peak

Met het uitgebreide verslag van gisteren, hebben jullie de hoofdschotel allicht achter de kiezen. Zoals beloofd serveren we jullie vandaag een licht verteerbaar toetje betreffende onze klimervaring op Island Peak.

In Chukung namen we de tijd om ons lichaam te laten rusten, brachten we de laatste zaken in gereedheid en stelden we onszelf nog een laatste maal op de proef met de beklimming van Chukung Ri. Deze rotshoop vormde met zijn hoogte van 5550 meter een laatste test voor we aan het echte werk begonnen.

Na een stevig ontbijt bestaande uit toast omelet en gebakken aardappelen begaven we ons op 17 november richting Chukung Resort om onze klimgids te ontmoeten en het avontuur aan te vatten. Nuru, een jonge kerel uit Namche, stond ons reeds op te wachten en  was minstens even enthousiast als ons om aan de slag te gaan. Klimgordels, stijgijzers, musketons, helmen en aftandse bergschoenen werden aangeleverd. Het passen van de schoenen werd een hele klus gezien de kwaliteit te wensen over liet en de juiste maten niet echt voorhanden waren. Met een dubbel paar sokken en een dosis relativeringsvermogen besloten we het minst slechte paar mee te nemen. Nuru maakte ons wegwijs in enkele klimtechnieken en legde ons meteen een praktische test voor op een nabijgelegen helling. We volgden zijn instructies aandachtig op en slaagden in het klim- en afdaalwerk. 

Bij de vroeg op de dag aangeboden lunch ontmoetten we onze klimgezellen. Noëmie, Ríto en hun klimgids maakten het Zwitsers-Belgisch klimteam kompleet. Samen trokken we vol goede moed naar Island Peak basecamp dat zich op 5100 meter, aan de voet van de berg bevond. In tegenstelling tot onze vorige basiskamp-ervaringen was alles hier reeds in gereedheid gebracht. Slaaptentjes stonden te blinken in de zon, een grote kooktent was het werkterrein van een bedrijvige kok. Een eettent voorzien van tafel en stoelen bood ons meer luxe dan we de laatste weken gewend waren. De eerste theetjes werden uitgeschonken, we klonken op een succesvolle tocht en genoten van alles wat op ons af kwam. In het bijzonder van de lekkere popcorn. Met een goed gevulde maag doken we tegen de klok van zes onder de wol. Klaar voor een prikslaap van jewelste want de dag van de waarheid stond nu echt wel voor de deur. De spanning steeg.

Zoals afgesproken stond de wekker om 24 uur. Te gek voor woorden maar pure realiteit. We deden nog wat extra warme kleren aan, namen de rugzak bij de hand en begaven ons in het licht van onze hoofdlampen naar de eettent. Een snelle snack om middernacht dat gebeurde al eens eerder, maar een ontbijt? Neen, dat moet de eerste keer geweest zijn. Toch smaakte het, al was het maar vanuit het idee dat we alle energie konden gebruiken.
Een half uur later zetten we onze eerste stappen en waren we blij verrast dat er weinig hoofdlampjes op het pad te bespeuren waren. Samen met tien andere klimmers (inclusief klimgidsen) waren we de uitdagers van de dag. De tocht begon geleidelijk aan in een verrassend warme omgeving. Het leek onze geluksdag te worden. Tot we de bocht omdraaiden, aan het steile rotsgedeelte begonnen en een schrale wind ons met de bevroren neus op de feiten drukte. De hele onderneming zou geen lachertje worden, dat was duidelijk. Stap voor stap volgden we in het duister de weg die Nuru voor ons op de bergwand bewandelde. Na twee uur klauteren in temperaturen stevig onder het vriespunt beseften we dat deze omstandigheden nog even zouden aanhouden en het nog lang wachten zou zijn op het eerste straaltje ochtendzon. Volhouden was de boodschap! 
Dat deden we alvast tot aan cramponpoint (stijgijzerpunt), het punt waar de ijsvlakte begon en onze stijgijzers aangebonden werden. Na dik drie uur stappen tevens tijd voor een eerste slok (ijskoud) water en een hap (bevroren) sportreep. Even haalden we de optie aan om de top te laten voor wat het was en gezien de barre omstandigheden veilig op onze stappen terug te keren. We zetten alles op een rijtje en concludeerden dat het een harde klus was omwille van de koude, maar dat de hoogte (nog) geen vat op ons had en dat we niet hoefden te vrezen voor de veiligheid gezien de bekwaamheid van onze klimgids. 
We zetten onze eerste wankele stappen op het ijs en moesten even wennen aan ons nieuw schoeisel. Gezien de klim nog een drietal uren in beslag zou nemen, hadden we hier alle tijd voor. Ware het niet dat de volgende uitdaging reeds achter de hoek op ons lag te wachten. De eerste touwenpartij bood meteen een krachtmeting met been- en armspieren en bracht ons dertig verticale meters. Er zouden er nog vierhonderd volgen. Inmiddels begaven we ons op immense sneeuw- en ijsvlaktes. Met de klaargemaakte touwen (fixed ropes) leek het wel een speeltuin voor bergbeklimmers te zijn. Wel een pittige want elk touw kende zijn uitdaging, de ene al wat steiler dan de andere. Op de wandelbare stukken bergflank of -kam wandelden we in netjes achter elkaar, enkele meters tussen ons, verbonden door een touw, om de veiligheid van eenieder te vergroten. 
Toen de duisternis plaats maakte voor mooie taferelen en een welgekomen portie natuurlijk licht hadden we nog een dik uur klimwerk voor de boeg. De top kwam stilaan in zicht, het zwoegen werd er niet minder op. De laatste honderd meter leek een ijsmuur te zijn, het werd afzien tot de laatste snik.
Om twintig voor acht verlieten Noëmie en Ríto de top zodat wij onze laatste krachten konden gebruiken om er voet op te zetten. De gehele 6189 meter Island Peak lag nu onder onze voeten. Een gevoel van ingetogen blijdschap en opluchting maakte zich meester van ons. Trots werd de Belgische vlag boven gehaald en werd er tijd gemaakt voor foto's, felicitaties en puur genot.

Rond acht uur maakten we op onze beurt plaats voor een volgend en laatste groepje klimmers. Bij deze het startschot voor een lange en vermoeiende afdaling. Na vier uur dalen en enkele deugddoende pauzes bereikten we het basiskamp opnieuw. Dolgelukkig ploften we ons neer op de stoeltjes in de eettent en lieten we ons bedienen van thee en noedelsoep. Ons pijp was uit. Of toch bijna, want er wachtte ons nog een tochtje terug naar Chukung. Na anderhalf uur bekomen, bonden we de rugzak weer aan en baanden we ons een weg naar absolute rust in de vorm van een bed, een koker chips en een bord bruinbakken frietjes. Een feestmaaltijd om deze pittige dag af te sluiten!