Pamir adventure

Hoi hoi hoi, na een ietwat langere periode van radiostilte schenken we je met veel plezier een nieuw reisverhaal. Hieronder lees je al onze belevenissen vanop de Pamir Highway, all the way van Osh (Kirgizië) tot in Dushanbe (Tadzjikistan). Zet je schrap want het is een stevige klepper geworden.

Na een slopende rit die een viertal uur langer duurde dan gepland, werden we in het holst van de nacht op een brede baan in Osh gedropt. Enkele beangstigend donkere zijstraten en een parkdoorsteek later belden we aan bij onze hostel. Hoog tijd om de nacht te groeten en elkaar welterusten te wensen. In een laatste energiestoot checkten we nog even het forum van caravanistan.com. Daar hadden we een dikke week voordien een uitnodiging tot autodelen gepost. Toen we in Bishkek vertrokken hingen er enkele kandidaat medereizigers aan de haak, klaar om binnen gehaald te worden. Nog vlug even checken dus of we een duo op het droge konden krijgen. 

Christine en James, een koppel tweeëndertigers uit Brighton, leken toe te happen. Met een mooi uitgestippelde planning en de toegift om een dag eerder dan voorzien te vertrekken, was de buit binnen. Nadya, de vormgever van onze trip, werd op de hoogte gebracht en alles werd in gereedheid gesteld om ons nieuwe avontuur aan te vatten. Na een dagje rondwandelen in Osh, ontmoetten we, bij het vallen van de avond, onze reisgezellen voor een dubbeldate. De eerste indruk zat goed, gemoedelijkheid doorbrak het klassieke spanningsveld, overeenkomsten werden gesloten, het glas werd geheven op een fantastische roadtrip.....'Pamir Higway, here we come'. Als we ons e-visum voor Tadzjikistan ontvangen tenminste. 

Deze kleine voetnoot zaaide de nacht voor aanvang geheel onverwacht meer onrust dan verhoopt. De mailbox werd meermaals gecheckt, steeds zonder resultaat. 'Wat als'-verhalen drongen zich op en verhinderde zeemzoete dromen om er een genietbare nacht van te maken. Bang wachtten we af wat de ochtend zou brengen en stiekem hoopten we dat onze chauffeur net iets later dan afgesproken bij ons zou zijn opdat we onze mails ook tijdens de kantooruren nog eens konden checken.

Dat was echter buiten de stiptheid van Ali gerekend. Om vijf voor negen stond hij aan onze deur, klaar om te gaan. Onze stressometer een niveau hoger en alle hoop op die laatste kans. In de hal van het hotelletje waar onze Engelse vrienden verbleven, visten we de wificode op. Het netwerk werd verbonden, de mailbox voor de zoveelste keer geopend,....niets nieuws. Nog even leeg als tevoren dus, het maximumniveau van onze meter ei zo na bereikt. Tot daar plots bij Eline een glimlach van jewelste verscheen, haar visum liep net binnen, meer live kan je het niet meemaken. Een minuutje later volgde ook het mijne, wat een opluchting. Nog snel even alles afdrukken en dan de baan op, jihaaa!

Eerste bestemming op deze acht daagse trip was het Tulparkol meer. Een prachtig hoog gelegen meer aan de voet van Peak Lenin. Kuba, die na een snelle chauffeurswissel de plaats van Ali had ingenomen, reed ons er op zeer gemoedelijke wijze heen. Muziekje op, af en toe een koekje, her en der een fotostop, een beperkte aanzet tot vlotte babbel, ... ideale ingrediënten voor een dagje raamstaren in die ruime 4x4 die we van Nadya ter beschikking hadden gekregen. Bij aankomst aan het yurtkamp was er nog ruim voldoende tijd om onze stapschoenen aan te trekken en een eerste hike aan te vatten. In volle zon vergaapten we ons aan fantastisch mooie vergezichten met blik op Peak Lenin en zijn basiskamp. Tot onze blijdschap leek de combi James-Christine ook tijdens het wandelen een goede match te zijn. Dit vierden we met een smakelijk avondmaal in het gezelschap van een Braziliaans stel, een verloren gelopen Japanner en diens vrienden. Zeer voldaan van deze eerste dag kropen we later op de avond onder de wol in onze verwarmde yurt. 

Het ochtendgloren op dag twee zette ons schrap voor één van de hoogdagen op deze roadtrip. Bij het wegrijden van het meer zagen we in de verte hoe een besneeuwde bergketen vol hoge passen ons toelachte. Gezapig reden we er heen en haalden we de ene hoogtemeter na de andere. De op 4282m hoogte gelegen Kyzyl art pas bracht ons tot bij de Kirgizische grenspost, een uitgebreid stuk niemandsland en de grenspost van Tadzjikistan. De ochtend voordien hadden we nooit kunnen dromen dat we deze overstap zo relaxed zouden beleven. Na het verzamelen van de nodige paspoortstempels zetten we onze tocht verder richting Akbaital pass, een nieuw hoogterecord van 4655m was in de maak. Na een blitsbezoek aan het magische Karakulmeer bereikten we onze eindbestemming van de dag, de kleine stad Murghab op 3600m hoogte. 

Ook op dag 3 stonden opnieuw enkele mooie meren op het programma met tussendoor een kleine lunch in een nog kleiner dorpje. In de namiddag weken we af van de Pamir Highway om door de Wakhan vallei te rijden. De komende dagen volgden we de Panj rivier langs de Afghaanse grens. Onze eindbestemming die dag was Langar, waar we vlak voor het vallen van de avond nog snel wat petrogliefen gingen bezoeken. De wandeling bergop verliep moeizaam maar de gedachte dat we bovenaan historische rotstekeningen zouden kunnen bewonderen, sleurde ons de rotsachtige berg omhoog. Wat volgde, was een combinatie van emoties. Dolgelukkig omdat we de top bereikt hadden, maar zwaar teleurgesteld in de petrogliefen die amper zichtbaar waren en overtekend waren met moderne graffiti. Een rotstekening van een auto is geen duizenden jaren oud. Tegelijkertijd genoten we wel van het mooie uitzicht op Langar en Afghanistan. 

De volgende dag reden we verder de Wakhan vallei door met verschillende stops onderweg: een stupa op een berg, een oud fort met uitzicht op Afghanistan. Als afsluiter van de voormiddag trokken we de kleren even uit om te genieten van een warmwaterbron. In de namiddag reden we langs enkele forten de nodige kilometers naar onze volgende slaapplaats Khorog. 

Na een goede nacht in een prachtig guesthouse, reden we naar de botanische tuinen van de stad. Daar wandelden we gezellig in de zon terwijl we genoten van het omliggend groen. Het rustige groen werd later ingeruild voor een bruisend kleurenpalet op de lokale bazaar in het centrum van de stad. Nadat we daar onze lunch hadden genomen, reden we naar het dorpje Yemts. Daar volgde nog een wandeling op eigen houtje door het dorp. Gezien de beperkte omvang van het dorp (één straat met enkele huizen) zat deze ontdekkingstocht er snel op en genoten we van een avondje rusten en kaarten met onze Engelse vrienden.

De volgende dag stond er slechts 10km autorijden op het programma. We werden gedropt aan een wankele hangbrug over een rivier. In onze rugzak zaten zwemkleren, wat reservekleren en lunch. Klaar om op stap te vertrekken. Onze eindbestemming die dag was Jizev, een gehuchtje van enkele huizen groot, onbereikbaar met de auto. Het pad naar Jizev was prachtig. Nadat we de rivier hadden overgestoken, doken we een vallei in en wandelden we 6km rustig bergop. Aangekomen in Jizev liepen we meteen een man tegen het lijf die ons een slaapplaats aanbood. Na een gezellig kopje thee, wandelden we nog eens 6km bergop naar een meer. Helaas was de zon toen al achter de bergen verdwenen en was het iets te fris voor onze geplande zwempartij. Dan maar genieten langs de oevers en op tijd de terugtocht naar onze slaapplaats aanvatten. Ditmaal 6km bergaf, dat verliep iets vlotter. Het avondmaal stond bij onze terugkomst al op ons te wachten. Nadat we hiervan genoten hadden, volgde opnieuw een avondje kaarten. 

We hadden met onze chauffeur Kuba om 10u ‘s ochtends opnieuw afgesproken aan de hangbrug, dus we moesten vroeg opstaan om op tijd te kunnen vertrekken. Na een afdaling in sneltempo deelden we onze tochtervaringen met Kuba en kropen we de auto in voor een rit naar Kalai Kum. Daar aangekomen, bleek de frisse berglucht van de afgelopen dagen ingeruild te zijn voor zomerse hitte. Te warm om iets te doen, dus was het tijd voor een middagdutje. In de late namiddag konden we opnieuw buitenkomen en wandelden we wat rond in de stad. 

De laatste dag van onze trip, was een goed gevulde dag. Tegen de middag kwamen we aan in Kulob voor een luchtige lunch gevolgd door een museumbezoek. Een paar kilometers verder bezochten we een fort en bijhorend museum onder leiding van een zeer enthousiaste gids. Dit allemaal in zeer warme omstandigheden. Dat de airco in de auto niet werkte, maakte er een extra vermoeiende dag van. ‘S avonds kwamen we aan in Dushanbe, de hoofdstad van Tadzjikistan, en was het tijd om afscheid te nemen van onze Engelse vrienden. Na dikke knuffels en bedankingen voor de geweldige trip, stapten we ons guesthouse binnen voor een verdiende portie nachtrust. 

Tijdens onze laatste dag in Tadzjikistan liepen we wat rond in Dushanbe. Ook vandaag was het weer overdreven warm met temperaturen boven de 36 graden. Veel buiten wandelen in de zon zat er niet in. Toch genoten we van het park en enkele gezellige schaduwrijke straten. Onderweg stond een belangrijke halte op het programma: de snoepjes en chocolade die Griet achtergelaten had in haar hotel werden met veel plezier opgehaald en gesmaakt, waarvoor dank. Een zoete afsluiter van ons bezoek aan Tadzjikistan.