Rondje Kirgizië - Kazachstan

Bij het schrijven van dit tekstje hebben we net een gevarieerde 7-daagse, gevolgd door een sportief weekend, achter de rug. Vorige zaterdag vertrokken we van Almaty (Kazachstan) naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. Onderweg pikten we onze gids voor de komende dagen, Pasha, op. Dat hij over alles een duidelijke mening heeft, maar niet van alles veel weet, werd snel duidelijk.

Na een nachtje slapen gevolgd door een ochtendloopje, ontmoetten we onze twee Engelse medereizigers die net in Bishkek geland waren. De eerste dag van de trip was meteen goed gevuld. Na het ontbijt volgde een stadswandeling waarna we verder reden naar de Burana toren. Een toren in the middle of nowhere, waar onze gids niet veel over kon vertellen aangezien hij daar nog nooit geweest was. Uit de informatieborden bleek dat de toren in de 11de eeuw een uitkijktoren aan een moskee is geweest. Nadien reden we verder naar een natuurgebied waar we een mooie avondwandeling in het donker maakten alvorens we rond middernacht aankwamen in onze yurt aan het Issyk-Köl meer. Na een deugddoend slaapje, ontdekten we de volgende ochtend in wat een mooie omgeving we geslapen hadden, vlak bij het helderblauwe meer. Een autoritje later, kwamen we aan bij de Skazka (fairytale) Canyon. In deze rotsachtige omgeving konden we onze wandelschoenen bovenhalen om te genieten van de natuurpracht. In de namiddag volgde een korte zwempartij in het meer en een wandeling in de Barskoön vallei. Pittige stukken bergop stappen om prachtige watervallen te bewonderen. Dit dagje natuur werd afgesloten met een portie cultuur: aangekomen in Karakol bezochten we een moskee in Chinese stijl. Na het avondeten volgde een korte stadswandeling met als eindpunt een griezelig ogende kerk. De dag erna bolden we, na een kort bad in een warmwaterbron, over hobbelige paadjes langs een kleine grenspost Kazachtstan binnen. 

Na een lange autorit deed de wandeling in de Charyn Canyon des te meer deugd. Overnachten deden we in een guesthouse in het dorpje Saty, waar een tafel vol lekkere zoetigheden en een smakelijk avondmaal ons verwelkomde. Er bleek ook nog een andere groep toeristen met onder andere 4 Belgen, te overnachten. Na een gezellige babbel kropen we in onze bedden want de dag erna moesten we vroeg opstaan. Net als de andere groep maakten we een wandeling aan de Kolsai meren. Van Kolsai meer 1 naar Kolsai meer 2, een wandeling van een 8-tal kilometer. Onze gids zette er een stevig tempo op in zodat we de wandeling met enkele hellingen in sneltempo hadden afgehaspeld. Aangekomen aan het tweede meer konden we bekomen van deze tocht en genieten van de omgeving. De terugwandeling verliep op een gezapiger tempo en het laatste deel werd per roeiboot afgelegd. Dat had onze chauffeur, Aibek, weeral goed geregeld. Aibek is ook de eigenaar van het reisagentschap en de hostel en heeft ons op vele momenten geholpen. Hij bleek ook een zwemmer te zijn en tijdens onze trip overtuigde hij Stijn (zonder veel moeite) om mee te doen aan een zwemwedstrijd. Hierover later meer. 

Na de wandeling aan de Kolsai meren volgde een lekkere lunch in onze guesthouse in Saty en namen we afscheid van de andere groep. In de late namiddag reden we naar het Kaindy meer. Dit natuurwonder is een honderdtal jaar geleden ontstaan na een aardbeving. Met als spectaculair gevolg dat de eeuwenoude bomen nu met wortel en halve stam in het turquoise meer staan. Overnachten deden we opnieuw in Saty. 

Dag 5 van de trip begon met een lange rit naar het dorpje Baschy waar we opnieuw een andere groep tegenkwamen en samensmolten tot één grote groep. Mariet en Jeroen, 2 Belgen van de groep in Saty, waren opnieuw van de partij voor een tweedaagse trip in het Altyn Emyl nationaal park. Een wandeling met prachtig uitzicht in de Aktau bergen, een korte stop aan de Katutau rotshoop en een bezoek aan een 700-jaar oude boom, stonden die dag nog op het programma. 's Avonds wachtte ons alweer een tafel vol lekkers. Na een nacht vol regen, trokken we onze regenjas aan om de zandduin van het nationaal park te beklimmen. Moeizaam de zandberg opklimmen werd gevolgd door een zalig loopje bergaf. Schoenen vol zand, maar genieten op en top. De waterbron op de terugweg was dan weer minder indrukwekkend. Enkele drupjes water uit een buis, het kunnen niet allemaal ‘wow-ervaringen’ zijn. 

Uitslapen na onze trip zat er niet in. Om 7u ‘s morgens werden we verwacht in het Park van de Eerste President. Een week eerder hadden we in de stad een affiche van de Charity Music Run zien hangen en met behulp van een sympathieke medewerkster van de hostel waren we ingeschreven voor de 10km. Een mooi parcours in een heuvelend park en langs de rivier, gezellig lopen langs enkele muziekbands, bergop afzien en bergaf genieten, zalig. Groot was mijn verbazing toen ik na 10km over de finish sprintte, maar Stijn nergens zag. Hij was nochtans een pak sneller vertrokken en ik had hem een paar keer ver voor mij uit zien lopen. Pas tien minuten later liep Stijn over de meet. Een kwartier eerder had hij de afslag naar de finish gemist en een extra 3km langs het water was zijn deel. Frustrerend op het moment zelf want geen toptijd, maar best grappig achteraf. We kregen elk nog onze verdiende, mooie deelnemersmedaille en genoten de rest van de voormiddag van de muziek in het park. 

Na mijn debacle tijdens het loopnummer neem ik hier graag de pen (lees: het toetsenbord) over om verslag uit te brengen van mijn heroïsche prestatie op de Kazachstan masters 2019. Op vraag van Aibek en zonder veel treuzelen liet ik me, zoals eerder aangegeven, inschrijven voor het internationaal zwemtornooi in Almaty. Het leek me vooral grappig om ons landje te kunnen vertegenwoordigen op dit evenement. Niets vermoedend hoe serieus de organisatoren mijn aanwezigheid namen, koos ik voor de 50 meter schoolslag. De kortst mogelijke afstand en een stijl waarvan ik de basisbeginselen nog onder de knie heb. Daags voor de competitie kregen we een foto doorgestuurd waarbij onze nationale driekleur hing te pronken tussen die van Kirgizië, Italië, Rusland en Tadjikistan. De druk nam toe.

Op de dag van de waarheid kregen we nog een half uurtje tijd om de startduik en het keerpunt aan te leren. Twee nieuwigheden voor mij waardoor een valse start of diskwalificatie vermeden kon worden. Rond de klok van half tien weerklonk 'wat zullen we drinken, zeven dagen lang' door de luidsprekers en werd ik aangekondigd om het startblok te betreden. Overdonderd door het startsignaal dook ik een fractie later dan de andere zwemmers het bad in om het baantje van mijn leven te trekken. Bij het keerpunt had ik zicht op de concurrentie, verslikte ik me stevig en zwoegde ik me met alle kracht richting finish. Zilver voor België was een feit!

Het feit dat ik zwoegend laatste werd in mijn reeks en net geen afgang maakte door een relatief beperkte achterstand op mijn medezwemmers, liet ik in voorgaande alinea even achterwege. Het gegeven dat er in de leeftijdscategorie 40-44 slechts twee deelnemers waren voor de 50m schoolslag, evenzeer. Een zilveren medaille op de Kazachstan masters was met andere woorden een logische, maar toch deugddoende beloning voor deze prettige uitdaging.