Kilometervreters

In 'kilometervreters' nemen we jullie graag mee op onze roadtrip naar de Gobiwoestijn. Het plan was om enkele uren na aankomst van ons mountainbike uitje, 's avonds het busje in te stappen en richting Gobi te tuffen. Een Frans koppel had echter een exacte kopie gemaakt van deze, door ons bedachte, formule. Zowel de driver als onze zuiderburen hebben ons idee te vermoeiend bevonden en gaven aan dat het beter was om pas 's morgens te vertrekken. Enige reiservaring leert ons dat je best luistert naar de wijze raad van de lokale bevolking. Zodoende brachten we de nacht door op de sofa (lees: houten bank met flinterdun kussen) van Woodpeckers guesthouse, onze uitvalsbasis in Ulaanbaatar.

Nog voor het verschijnen van de eerste zonnestralen waren we daags nadien in volle actie. Dzollo (de driver en tevens onze nieuwe vriend voor de komende vijf dagen) begroeten, was de eerste taak van de dag. Nadien restte ons enkel nog spullen in te laden, het busje vol, verwondering aanschouwen en gezellig nestelen op de achterbank. Een paar honderd kilometers later, konden we de ervaring van onze voorgangers alleen maar toejuichen en waren we blij dat we de nacht niet hadden moeten doorbrengen op de eindeloze hobbel de bobbel wegen. Denk aan een straat in  aanleg waarbij de fase van het ingraven van nutsleidingen net achter de rug is en alles is toegesmeten met goed aangestampt zand. Net voor de fase van stevige verharding en aanbrengen van asfalt dus. Denk daar bovenop aan 360° onbebouwde horizon. In dat hobbelig tafereel mochten we de komende dagen cruisen onder leiding van Dzollo. 

Na heel wat kilometers raamstaren waren we toe aan de eerste bezienswaardigheid. Baga Gazryn, een boulderachtige rotspartij ontsproten uit het niets. Hier zouden we enkele uurtjes kunnen rondtrekken en genieten van deze bijzondere omgeving. Een intense regenbui besliste er echter anders over. Na een half uurtje stappen in de regen, werd de beleving ons te somber en verkozen we de achterbank boven nakend onweer. Klaar om helemaal offroad te gaan. Denk gerust dat ene laagje veharding weg, blijft er enkel weiland over. Kuddes schapen, koeien, paarden en zelfs kamelen kruisten ons pad maar werden vakkundig op afstand getoeterd. Opgejaagd door al dat toetergeweld koos een enkele kamikaze soms de foute richting. Spanningsfactor de lucht in en een aanrijding werd meermaals nipt vermeden (een vogel ten spijt).
Bij het vallen van de avond bracht Dzollo ons tot bij de Yol Valley, een miniversie van de Grand Canyon. De ideale omgeving om benen te strekken en met open mond dit natuurfenomeen aan te gapen. Tevens het vertrekpunt van onze avondwandeling richting onze eerste slaapplaats. De tijdelijke standplaats van een nomadenfamilie in het bezit van tientallen kamelen en enkele gers. Eentje door hen zelf bewoond, een achttal andere onder de noemer 'homestay' voor één nacht aan toeristen toevertrouwd. Meteen na aankomst stalden we onze etenswaren uit en maakten we alles in gereedheid om Dzollo en onszelf een heerlijke maaltijd te bezorgen. Rijst met verse groenten werden aan de kook gebracht en nadien in een zekere eenzaamheid opgegeten. Dzollo liet onze uitnodiging voor wat het was en zou die avond niet meer op het toneel verschijnen. Licht verwonderd door zijn afwezigheid op ons diner, want dat was nochtans anders afgesproken met de organisator van de roadtrip, dachten we er het onze van en kropen we onder de wol. 

Wat volgde na deze roadtripontmaagding was een opeenstapeling van eindeloze zandwegen, blijvende verwondering en stiekem wegdromen bij de aanblik van het UAZ-busje, een dagelijkse portie bijzonder natuurverschijnsel, hier en daar een gezellige wandeling, dino-eieren zoeken op de 'flaming cliffs' van Bayanzag, nachtjes kamperen in the middle of nowhere, in de tent opgeschrikt worden door dreigende windstoten en helse regenbuien, een tripje op een kameel, frustratierelativeren omwille van verrassende wendingen in de planning en een frisse dosis geduld en loslaten bij het gebrek aan communicatie met onze nieuwe vriend. Verder dan 'let's go' en 'one goodnight' om het vertrek aan te kondigen en de komende nachten te tellen, reikte de Engelse taal niet. Het was zaak om alles uit de kast te halen om ons verstaanbaar te maken en heel wat zekerheden los te laten. Een uitdagende opdracht en leerrijke ervaring.

Verrast door het vele gras in de Gobiwoestijn, beleefden we ons topmoment op de uitgestrekte zandduin Khongoryn Els, waar we na een lange vermoeiende klim, de zonsondergang konden aanschouwen. Met de zwaartekracht in ons voordeel, waren we in een mum van tijd weer aan de voet van de duin. De ideale plaats om snel ons tentje op te zetten en te kokerellen voor het pikkedonker werd. 

Vijf dagen kilometers vreten, werden afgerond met gemengde gedachten en een voldaan gevoel. Prachtige momenten, ongelooflijke omgeving en een unieke ervaring slowtravel in a rush maakten deze trip bijzonder. 

Na een blij wederzien met Undral (de gastvrouw van Woodpeckers) en een verkwikkende douche namen we afscheid van Dzollo en wuifden we ons busje vaarwel. Klaar om enkele uren later de nachtbus op te stappen voor een vijftien uren durende rit naar ons volgend avontuur......goed gek.