Down the road

Hier zijn we alweer met een nieuwe brok reisverhaal. Down the road: deel 1 van een drieluik vol sportiviteit en avontuur. Vers van de pers en recht uit het kloppend hart van Mongolië, Ulaanbaatar. Hier brachten we ook onze eerste vier Mongoolse dagen door. Deze stonden bol van de typische citytripbezigheden: museumbezoek, gebouwen kijken, standbeelden en monumenten spotten, een pretparkbezoek, lokale hapjes eten, rondkuieren op zijn best. Deze zaligheden werden bijgekruid door een dagje boswandelen en heel wat onderhandelen en organiseren om onze actieve weken geregeld te krijgen. Na vier dagen was de klus geklaard en konden we ons eerste avontuurlijk uitje aanvatten: een vierdaagse mountainbiketrip naar Terelj National Park.

Onze eerste fietsdag werd vooraf gegaan door een verrassend appartementnachtje in de buitenwijken van de hoofdstad, waar we de ochtend voordien nog snel twee bedjes geboekt hadden in een slaapzaal. Bij aankomst troffen we, buiten een gesloten deur, enkele spelende kinderen aan bij de grote kille appartementsblok die op het adres van onze bestemming leek te staan. Dan maar hulp vragen aan mensen in de buurt. Een ouder koppel aan de achterzijde zou ons beter kunnen helpen dan de spelende kinderen vooraan. Een half uur en heel wat telefoontjes later, had de vrouw heel de badkamer gepoetst, de ramen gelapt, de keuken op orde gezet en onze bedden opgedekt. Wij werden ondertussen gedwongen geduldig te wachten, zittend op een krukje. Later zou blijken dat we de ouders van de eigenares van het appartement hadden aangesproken en in diezelfde beweging in actie hadden gezet. In plaats van twee bedjes, een heel appartement voor ons alleen, kraaknet en dat voor welgeteld 10 dollar. De steenharde bedden namen we er met plezier bij.

Die eerste fietsdag dan. Die stond bol van stoffige wegen, druk verkeer en volle zon. We zwoegden de 47 km vlotjes af en kwamen net voor de eerste regenbui aan bij ons gerkamp. Een fantastisch ingerichte ger (yurd, mongoolse tent /woning) stond ons in al haar glorie op te wachten. Onder de indruk van deze pracht, keken we alvast uit naar de nacht in dit paradijs. Voor we onder de lakens doken, mochten we nog een natuurlijk extraatje in de vorm van wolkenpracht aanschouwen. Genietend van dit alles groetten we de nacht.

Wakker worden was al minstens even geweldig. Een rijkelijk ontbijt werd met smaak achter de kiezen gestoken. Vroeg in de ochtend, want een gids zou met ons het natuurpark in trekken om ons de weg te wijzen naar enkele bezienswaardigheden in de buurt. Die gids leek de zoon des huizes te zijn en voor het ontwaken niet echt op de hoogte van zijn opdracht. Gesust met een magnum ijsje liep hij tien meter voor ons uit en trachtte hij er een stevig tempo op na te houden. We volgden braaf en hielden hier en daar toch even stand om te genieten van de omgeving en om het tempo naar onze hand (lees: voet) te zetten. Vijf uur later zat de werkdag van deze om en bij de twaalf jarige knaap er alweer op en waren wij te veel centen armer en een straffe ervaring rijker. Nadien braken de hemelsluizen weer open en genoten we van onze bijna waterdichte ger. Een avondloopje kon nog net tussen de buien door. Moe maar voldaan gingen we ietwat later dromenland tegemoet.

Dag drie bracht bakken water. Uitgedost in onze regenjas vertrokken we na het ontbijt naar onze volgende slaapplaats, een kleine 10 kilometer verderop. Slijk spatte rijkelijk op onze kleren en in ons gezicht. Het werd ploeteren door modder en waterplassen. Nadat we onze overbodige kleren dropten op onze nieuwe bestemming, reden we richting een mega standbeeld van Chinggis Khaan. Dat bereikten we na nog eens 27 kilometer ploeteren. Na een blitsbezoek aan de heer C.K. en bijhorend museum gingen we op zoek naar een restaurant om extra energie op te doen voor de terugtocht. Dat leek een moeilijkere opdracht dan gedacht. Het eerste was poepsjiek en enkel op reservatie. In het tweede, een kille ruimte met enkele vuile tafeltjes, werden we eerst stevig aangestaard en nadien vakkundig genegeerd. Na tien minuten gaven we er de brui aan. Een volgend wegrestaurant ogend huisje bracht meer succes. Ook hier vertrokken we aanvankelijk met lege magen. Tot de vrouw des huizes ons terugriep en een maaltijd aanbood. Typisch Mongoolse melkthee, een kommetje rijst en een deegproduct. Niet echt wat we in gedachten hadden, maar door de gezelligheid van het tafereel smaakte het eens te meer. Nadien leek dit alles een gift uit barmhartigheid, wat toch een vreemd gevoel bij ons teweeg bracht. Na een portie relativeren, fietsten we nagenietend terug richting nieuw gerkamp.

Vandaag namen we ons stalen ros er voor de laatste keer bij, de terugrit naar Ulaanbataar voor de boeg. Niets vermoedend hadden we drie dagen geleden vele kilometers bergop gereden. Vandaag bolden we deze met veel plezier berg afwaarts. We leverden onze tweewielers fijntjes in en brachten alles in gereedheid voor ons volgend avontuur, een vijfdaagse roadtrip met sovjetbusje (en driver!) naar de Gobi woestijn.