Ommetje China

Op 18 augustus zetten we voor het eerst voet op Chinese bodem. We waren halfweg de treinrit Ulaanbaatar - Peking en in volle afwachting van een goed dutje in ons treinbedje. Na meerdere paspoortcontroles, naamsbevestigingen en een slordige bagagecheck op de trein, namen we halt in een grensstation. Gepakt en gezakt, lieten we de lege trein voor wat het was en schoven we netjes aan in de lange rij wachtende toeristen. Het station had alles weg van een klassieke transithal in de luchthaven. Voorzien van scanners allerhande en een wachtzaal waar we tot onze verbazing de volgende vier uur zouden doorbrengen. Ondertussen werd de trein weggereden om van onderstel te wisselen. De sporen in voormalige Sovjetlanden hebben immers een andere breedte dan de treinsporen elders in de wereld. Een spektakelstukje hefwerk waar we dachten getuigen van te kunnen zijn, niet dus. 

Na een geslaagde poging uitslapen en een onverwachte bierdouche kwamen we daags nadien aan in Peking. Dat uitslaapwerk ging van zelf, die bierdouche was een onhandigheidje van onze Russische kamergenote en kregen we er zomaar bij. Goed om weten dat een half liter blikje van Chinese makelij volledig openrijt na een vrije val van om en bij de twee meter. We lachten ons een breuk en lieten het de goede sfeer tussen ons en het Frans - Russisch koppel niet in gedrang brengen. Er werd duchtig Uno gespeeld en de biergrapjes volgden elkaar in sneltempo op. Steeds gevolgd door een beschaamde sorry van de klunzigheid zelve. Tot twee keer toe zou ze ook haar kop koffie nog omstoten. Hilariteit verzekerd.

Eens aangekomen in Peking, overviel ons meteen de immense mensenmassa en zinderende hitte waarin we beland waren. Dat was even wennen. Ook de vele bagagescanners, pascontroles, beperkte toegankelijkheid op sommige apps en het moeizaam geld afhalen waren nieuw voor ons. We baanden ons een weg tussen het volk, kochten een handig metropasje aan en kwamen twee uur later vermoeid aan in onze thuishaven voor de komende vier dagen. Een uit de kluiten gewassen jeugdherberg vervulde deze rol met verve. Om dit alles te vieren, sloten we de dag af met een overheerlijke maaltijd in een nabijgelegen restaurant. Met onze buikjes meer dan rond en onze lippen licht in brand, groetten we de nacht.

Een bezoek aan het olympisch park met het vogelnesstadion als ultieme trekpleister mocht niet op ons goed gevuld programma ontbreken. We namen ruim de tijd om te genieten van de brede boulevards en droomden vluchtig weg bij de gedachte een olympiër te zijn. Niet enkel Tia, maar heel het olympisch park bleek een hoogvlieger te zijn. Vervolgens genoten we van een fantastische acrobatieshow. Aansluitend een avondbezoekje brengen aan het Tiananmenplein was dan weer een minder geslaagde keuze. Plein en omgeving leken hermetisch afgesloten en vrij van volk en verkeer, uitgezonderd van de talrijk aanwezige ordediensten. In de aanpalende straten stond een mensenstroom aan te schuiven om een veiligheidscontrole te doorstaan en een glimp op te vangen van de Poort van de Hemelse vrede. Aan Chinese vlaggetjes geen gebrek, elk aanwezig kind stond er gretig mee te wapperen. Na een poosje meeschuiven met de massa hielden we het voor bekeken en maakten we rechtsomkeer.

Ook een bezoek aan de Chinese muur was een 'must do'. Voor deze trip boekten we een totaalpakketje gids, tour, lunch, vervoer. Op een dikke honderd kilometer van Peking werden we aan de voet van een heuvelrug afgezet. Op de kam lachte de eerste glimp Chinese muur ons reeds toe. Na een kwartiertje stappen bereikten we de muur zelve en begonnen we aan onze 13 kilometer adembenemende tocht op de muur. Trappen wisselden af met geplaveide paden steil bergop en -af, dan weer eens een brokkelpad en klauterweg, steeds zeer de moeite om even achterom te kijken en een blik te werpen op het ongelooflijk uitgestrekte bouwwerk. Met een lengte van meer dan 8000 km op zijn zachtst gezegd een reuzenwerk te noemen, ogen vol bewondering. 

Na onze eerste avondlijke poging om het Tiananmenplein te aanschouwen, leek het ons een goed idee om een tweede poging overdag te ondernemen. Opnieuw leek het plein hermetisch afgesloten. Deze keer namen we echter wel de tijd om netjes aan te schuiven en alles te ondergaan. Ietwat later konden we het grootse plein betreden. Niet overtuigd van haar schoonheid en beleving, hielden we het bij een blitsbezoek. In ruil voor het plein lieten we ons verrassen door de schoonheid van de nabijgelegen voorbode van de verboden stad. Genietend kuierden we rond onder een stralend zonnetje. Vanop de nabijgelegen berg wierpen we bij valavond een bIik op de stad die ook voor ons verboden bleef. In plaats van weer een ritje metro, kozen we voor een avondwandeling langs de rivier. Een goede keuze vol gezelligheid en romantiek.

Een bezoek aan het teracottaleger stond ook nog op onze beperkte Chinese bucketlist. Hiervoor verplaatsten we ons per super snelle trein naar Xi'an. Een stad die  ons meteen een waaw-gevoel gaf door zijn relaxte sfeer. Het ongelooflijk charmante guesthouse op de twaalfde verdieping hielp hier een stevig handje bij. Een avondwandeling op de eeuwenoude stadsomwalling bracht ons helemaal in extase (OK, dit is wat overdreven) en het beste moest nog komen.
Net als bij ons bezoek aan de Chinese muur kozen we voor een gegidste toer om het teracottaleger te bewonderen. De verhalen en de verbeelding van wat er nog te ontdekken valt, zijn minstens even prachtig dan het reeds geleverde opgravingswerk. Een monument dat tot tweemaal toe een huzarenstukje werk en geduld heeft gevraagd. De opbouw van dit leger onder bevel van de eerste keizer van China moet niet min geweest zijn. Het beetje per beetje opgraven, puzzelen en herstellen van deze grootse waanzin evenmin. 

Met dit laatste wonder was onze beperkte wensenlijst voor China afgewerkt en konden we met een goed gevoel vertrekken richting volgende bestemming, Kazachstan. Hiervoor hadden we een tweevoudig meer dan dertig uren durende treinrit voor de boeg. Een dagje Urumqi bracht hierbij een kort intermezzo. Bij dit schrijven hebben we net alle grenscontroles goed doorstaan en treinen we inmiddels op Kazachse sporen. In een volgend verhaal vertellen we jullie alvast graag hoe gek onze derde treinnacht en hoe hilarisch de Kazachse grenscontrole was.

Hoog tijd ook om jullie te bedanken om onze reis te volgen, de verhalen zo enthousiast te lezen en te voorzien van al die lieve reacties. Dankjewel, dat is elke keer opnieuw weer zeer plezant om zien. En wees gerust, we houden zeker nog voldoende verhalen over voor bij het kerstmaal of aan de toog.