Bye bye Baikal

Door het treinraampje van onze bijzondere toeristencoupée genoten we gisteren samen met Pietro en Finn van een laatste glimp Baikalmeer. Dezer dagen ingepakt in een dikke sluimer  rook door de enorme Siberische bosbranden van de jongste weken. Net dat tikkeltje meer mystiek, passend bij een laatste groet. Bye bye Baikal en in dezelfde handzwaai ook vaarwel Rusland.

De laatste week genoten we ten volle van dat enorme meer vol helder water. Nadat we Novosibirsk zonder spijt achter ons lieten en één van onze langste treinritten achter de rug hadden, ontmoetten we Alex in de vroege ochtend aan het station van Irkutsk. In een deugddoende Engelse tongval vertelde hij ons in geuren en kleuren hoe onze hike aan het Baikalmeer er zou uitzien. Enkele weken voordien boekten we een dagje spoorlopen aan de oevers van deze Siberische trots. Met slechts twee treinen per dag niet echt een gevaarlijke bedoening op dit pitoreske traject. De zon in volle actie, pauzes met de tenen in fris water, omgeven door natuurlijke pracht, ... kortom puur plezier. Een kortstondige plons aan het lokale Baikalbeach was de apotheose van deze topdag. 

Na een nachtje Irkutsk trokken we er opnieuw bij ochtendgloren op uit. Ons tweedaags avontuur op Olkhoneiland, temidden van het Baikalmeer, tegemoet. De klepper beleefden we daags nadien met een excursie naar de Noordelijke helft van het bijzondere eiland. We zetten onze tocht aan met een boottrip langsheen de kustlijn. De dichtgepakte mist versperde hier en daar de goede uitzichten maar kon de pret niet bederven. Na een typische lunch bestaande uit een stevige vissoep, groentenmix, een kop thee en bijhorende koekjes, waren we de meest Noordelijke eilandpin voorbij en ruilden we de boot voor een echte Uazik, een 4x4 sovjet busje met best wat kracht. Van asfalt geen sprake op Olkhon dus zo een busje is best noodzakelijk op de holderdebolder zandwegen. Aan rollercoastergevoel geen gebrek. 

Onze laatste ochtend ontwaakten we onder een dikke laag smog. Zeer bijzonder gezien het geringe verkeer op het eiland. Het weerhield ons echter niet om 6 km bij onze loopteller te voegen en zo de eindscore voor Rusland op 33 te brengen. Nog minstens 127 km te joggen want 160 is ons streefdoel. Één kilometer per reisdag, met minder zouden we onze blognaam geen eer aan doen. 

Inmiddels zijn we in Ulaanbaatar, Mongolië aanbeland en hebben we alles in gereedheid om ook hier wat avontuur te beleven. Natuur en actie worden de komende weken onze beste vrienden.